اطلاعاتی درباره رشته های سنگ نوردی

سنگ نوردی، ورزشی به قدمت کوه نوردی است. صعود کوه ها به ویژه کوه های آلپ در اروپا (جایی که این رشته پایه گذاری شد) همواره نیازمند بالا رفتن از صخره ها و سنگ ها بوده است. با این حال سنگ نوردی به عنوان یک ورزش مجزا تنها درسال های آغازین قرن بیستم مورد توجه قرار گرفت. آلمانی ها و انگلیسی ها به دلیل ارتفاع کم کوه های آلپ در کشورهایشان اولین کسانی بودند که مشخصا به سنگ نوردی پرداختند. سنگ نوردی در آمریکا از ۱۹۲۰ به بعد آغاز شد. در آن سال ها برای بسیاری افراد، سنگ نوردی در مقایسه با ابهت و شکوه غیر قابل انکار ایستادن بر قله های بلند، بسیار کم اهمیت بود. بسیاری از کوهنوردان تنها برای ارتقای مهارت هایشان در کوهنوردی به این کار می پرداختند. تنها پس از دهه ۵۰ بود که سنگ نوردی توانست در آمریکا به عنوان یک ورزش جایگاه خود را پیدا کند.

سنگ‌ نوردی نوعی ورزش و تفریح است که فرد با استفاده از طناب و ابزار مخصوص به بالا رفتن از صخره‌ های طبیعی یا دیواره‌ های سالنی می‌ پردازد.

رشته‌های سنگ‌نوردی

 دیواره نوردی

دیوار نوردی یکی از رشته های سنگ نوردی است که عبارت است از صعود چند مرحله‌ ای با ابزارگذاری به بالای دیواره‌ های مرتفع (چندین طول طناب)، که معمولاً به زمانی بیش از یک روز نیاز دارد. دیوار نوردی خود دارای انواع متفاوتی از قبیل صعود مصنوعی و صعود کلاسیک است. این سبک‌ ها از لحاظ نوع حمایت‌ های میانی و میزان اتکای صعود کننده به ابزارها یا توان بدنی خود از هم متمایزند. پارک ملی یوسیمیتی یکی از مشهورترین مکان‌ های دیواره نوردی می‌ باشد.

سنگ‌ نوردی اسپورت

سنگ‌ نوردی اسپورت عبارت است از صعودهای کوتاه (میانگین ۲۵ متر) با کمک طناب از زمین، که صعود کننده تنها به توان بدنی خود متکی می‌ باشد.

بولدرینگ (Bouldering)

صعود مسیرهای بسیار کوتاه (تا ۱۵ حرکت) ولی بسیار تکنیکی و مهارتی. در بولدرینگ حمایت با طناب انجام نمی‌ شود و در عوض از تشک‌ های مخصوص استفاده می‌ شود.

سنگ نوردی سالنی

سنگ نوردی سالنی (که نام رسمی آن صعودهای ورزشی است) در ابتدا تلاشی برای شبیه سازی سنگ نوردی اسپورت در طبیعت بود که به تدریج به رشته‌ ی ورزشی مستقلی تبدیل شد. دیواره‌ های سنگ نوردی سالنی از جنس فایبر گلاس یا چوب هستند. گیره‌ های مصنوعی به وسیله‌ ی پیچ و مهره روی این دیواره‌ ها نصب می‌ شوند. این رشته ورزشی در حال حاضر تحت نظر فدراسیون جهانی صعود های ورزشی به نام IFSC فعالیت می‌ کند.

سه رشته‌ ی اصلی صعودهای ورزشی عبارت اند از:

سرطناب:

سرطناب یا “سختی مسیر” عمده ترین رشته ی سنگ نوردی سالنی است. در این رشته فرد مسیری روی دیواره بلند را صعود می کند و در حین صعود، طناب متصل به هارنس (صندلی صعود) را یک به یک در حمایت های میانی (اسلینگ) می اندازد. امتیاز فرد با تعداد گیره هایی که گرفته‌است مشخص می شود.

سرعت:

در رشته ی سرعت، فرد مسیر سرعت استاندارد تعیین شده توسط فدراسیون جهانی روی دیواره ی ۱۵ متری را با حمایت از بالا به سرعت صعود می کند. رکورد جهانی در قسمت مردان در حال حاضر ۵.۶۸ ثانیه است.

بولدرینگ (Bouldering):

همانند بولدرینگ طبیعی، فرد مسیر های کوتاه و مهارتی را روی دیواره صعود می کند. حمایت با طناب انجام نمی‌ شود و صعود کننده روی تشک می افتد. در رقابت های بولدرینگ، بر خلاف سرطناب، فرد می تواند بیشتر از یک تلاش روی مسیر داشته باشد. امتیاز فرد با تعداد مسیر های کامل شده و تعداد تلاش های لازم مشخص می شود.

درجه سختی مسیر

درجه سختی مسیر های اسپورت طبیعی و مسیر های بلند سالنی باعدد ۵ (از ۱ تا ۴ مربوط به کوه نوردی است) و بعد از آن عددی بین ۹ تا ۱۵ مشخص می شود. در آخر حروف a,b،c,d برای تقسیم بندی هر عدد به کار می رود. برای مثال: ۵.۱۰c. مسیرهای ۵.۹ برای آموزش به مبتدیان به کار می روند. ۵.۱۰ و ۵.۱۱ کمی پیشرفته ترند و برای مسابقات سطح پایین استفاده می شوند. ۵.۱۲ و ۵.۱۳ مخصوص مسابقات سطح بالاترند و ۵.۱۴ و ۵.۱۵ سخت ترین مسیر های صعود شده هستند.

سنگ نوردی سالنی در ایران

رشته صعود های ورزشی در ایران تحت نظر فدراسیون کوه نوردی و صعود های ورزشی فعالیت می کند. در مرداد ماه سال ۱۳۹۰ برای اولین بار تیم ملی بزرگسالان متشکل از هفت مرد و سه زن به رقابت های جهانی در آرکو، ایتالیا اعزام شد.

جمع آوری و تنظیم: کاویاب