اطلاعاتی درباره ورزش اسکیت برد

نگاهی بر تاریخچه اسکیت برد

شکل اولیه ورزش مفرح اسکیت برد (Skateboarding) برای اولین بار در سال ۱۹۵۰ بکار برده شد، هنگامی که موج سواران کالیفرنیایی رویای انجام حرکات موج سواری بر روی آسفالت خیابان ها را در ذهن می پروراندند. در واقع هنوز هم کسی به درستی نمی داند اولین کسی که یک اسکیت برد را ساخت و بکار برد چه کسی بود اما آنچه مشخص است تعداد زیادی از مردم این ایده را در سر خود می پروراندند. آنها از تخته های چوبی شروع کردند و چرخ های روروک را به پشت این تخته ها نصب کردند و طبیعی بود که در سال های اولیه آشنایی مردم با ورزش اسکیت برد، مردم خیابان ها اصلی ترین قربانیان تصادف با اسکیت سواران بودند. طی چند سال بقدری علاقه مردم به این ورزش گسترش یافت که کارخانه Roller Derby * سازنده اسکیت * تولید اسکیت برد را آغاز کرد و محصولات خود را به بازار داد.

در دهه ۶۰ کارخانه هایی مخصوص ساخت اسکیت برد تاسیس شدند و به تولید انبوه اولین اسکیت برد های واقعی پرداختند. علاقمندی قهرمانان موج سواری به این ورزش باعث شد تا این ورزش یک شبه همه گیر شود و شرکت های تولید وسایل ورزشی برای تولید اسکیت بردهای بهتر با هم به رقابت بپردازند. بنابراین جای تعجب نخواهد بود اگر بدانید که طی سه سال بیش از ۴۰ میلیون اسکیت برد به فروش رفت.

افول ناگهانی ورزش اسکیت برد

کسی دقیقا” نمی داند به چه علت؟ * شاید جنگ های پشت پرده اقتصادی * اما اتفاق جالبی که افتاد در سال ۱۹۶۵ مقامات ورزشی ایالات متحده رسما” اعلام کردند که بازی اسکیت برد خطرناک است و فروشگاه ها نباید اسکیت را به مردم عرضه کنند و والدین نیز نباید این وسیله خطرناک را برای فرزندان خود خریداری کنند. به ناگاه تب اسکیت برد به همان سرعتی که بوجود آمده بود فروکش کرد و بتدریج چراغ ورزش اسکیت برد رو به خاموشی گرایید و در مجموع حدود ۱۰ سال استفاده از این وسیله ورزشی در فراز و نشیب قرار گرفت.

درخشش ستاره های اسکیت برد

دهه ۷۰ مصادف بود با ابداع تکنیک های استفاده از اسکیت برد، اولین نسل اسکیت برد سواران حرفه ای در این دهه مطرح شدند. ۱۹۷۳ مصادف بود با استفاده از چرخ های بلبرینگ دار در اسکیت برد که در نوع خود انقلابی در کیفیت اسکیت ها بود. چرخ های جدید به سوارکاران امکان مانور بهتر و داشتن سرعت بیشتر را می داد. تکنیک های استفاده از اسکیت برد بقدری پیشرفت کرد که دیگر زمین صاف برای آنها کافی نبود. هر چند تا مدت ها اسکیت سواران برای بازی حرفه ای از استخرهای خالی از آب و یا لوله های بسیار بزرگ و خالی * آب و فاضلاب * استفاده می کردند. این پیشرفت ها باعث شد تا مسئولین ورزشی به فکر ساختن پیست های مخصوص این ورزش در گوشه و کنار شهر شوند و این آغازی بود برای حرفه ای شدن آن. بتدریج باشگاه ها و مجله های مخصوص ورزش مفرح اسکیت برد نیز به عرصه هستی قدم گذاشتند.

تکنیک های Kick-Turn به معنی لگد زنی برای دور زدن یا پرش های هوایی (Aerial) و … مطرح شد و روز بروز بر ستاره های اسکیت برد و توانایی های آنها افزوده شد. از مشهورترین ستاره های آن زمان اسکیت برد می توان به Tony Alva و Jay Adams اشاره کرد. همچنین در این سال ها برای کمک به پایداری انجام حرکات نمایشی بخصوص در سطوح شیب دار و عمودی پهنای اسکیت برد از ۱۵ به ۱۷.۵ سانتیمتر افزایش پیدا کرد. پایان دهه ۷۰ مصادف بود با پیشرفت بسیار زیاد در انجام حرکات نمایشی مارپیچی و به دنبال آن تصادفات و جراحات برای ورزشکاران اسکت برد که در نهایت به سقوط دوباره محبوبیت این ورزش انجامید.

اسکیت برد در دهه ۸۰ و ۹۰

اسکیت برد در دهه ۸۰ قهرمانان خاص خود را داشت، آنهایی که پس از ماجراهای سال های قبل و افول دوباره اسکیت برد مجبور شدند خود با تخته و چرخ، اسکیت درست کنند. اما این بار با ساخت پیست هایی در زمین های متروک شهری به برگزاری مسابقات نیز پرداختند. از قهرمانان این دوران می توان به تونی هاوک (Tony Hawk) و یا استیو کابالرو (Steve Caballero) نام برد. در اواخر دهه ۸۰ توجه اسکیت سواران به خیابان های شهر معطوف شد و قهرمانانی چون مارک گونزالس (Mark Gonzales) و مایک وللی (Mike Vallely) مطرح شدند. ۱۹۸۷ نقطه اوج پیشرفت اسکیت برد در این سال ها بود، هنگامی که اسکیت برد سواران از فرهنگ معاصر خود که موسیقی پانک بود تاثیر گرفتند، ستاره ها علاقمند به پوشیدن شلوارهای بگی (Baggy) * شلوارهای گشاد و باد کرده * ، لباس های خاکی و کفش های تنیس نمودند. علاقه جوانان به ورزش مفرح باعث شد تا شرکت های جدید تخته های جدیدی با کیفیت و طرح های مورد علاقه جوانان تولید کنند که خود باعث پیشرفت بیشتر این ورزش طی این سال ها شد. در این رابطه می توان از تخته های استیو روکو (Steve Rocco) که بسیار مورد علاقه جوانان بود نام برد.

دهه ۸۰ زمانی بود که حدود ۸۰ درصد تکنیک های خیابانی و ۶۰ درصد تکنیک های پیست ابداع شد و مورد استفاده قرار گرفت. استیو کابالرو در یکی از پیست های محلی ۱۹۹۵ اسکیت برد سواری بار دیگر به شدت مطرح شد یعنی هنگامی که در Rhode Island آمریکا اولین دوره از مسابقات بزرگ ورزش های اکستریم (Extreme) برگزار شد. اسکیت برد سواری که به دلیل خطرناک بودن و اغلب مورد تنفر والدین بودن سال ها بعنوان یک ورزش سرکش و یاغی مطرح بود، فرصتی پیدا کرد تا در این مسابقات خود را دوباره مطرح کند تا شاید مسیر اصلی خود پیدا کند. رقابت جدی و زیبای اسکیت سواران در این مسابقات باعث تغییر دیدگاه جامعه به این ورزش شد به گونه ای که در دور بعدی این مسابقات در سال ۱۹۹۶، این ورزش میلیون ها نفر بازدید کننده را به سمت محل برگزاری مسابقات کشاند و پس از گذشت یکسال مسابقات زمستانی شامل اسکیت برد سواری و اسنو برد (Snow Board) سواری نیز برقرار شد.

اتفاق جالبی که در این زمان رخ داد، پخش اخبار رادیویی و تصویر برداری تلویزیونی از این ورزش طی این سال ها بود که باعث شد تا اسکیت برد سواری رسما” از یک ورزش زیر زمینی به یک ورزش رسمی تبدیل شود. همین ماجرا هجوم شرکت های تبلیغاتی به سمت این ورزش را به همراه داشت، آنها با حمایت خود از ورزش اسکیت برد موجبات ترقی آن را فراهم آورند. از تولید نوشابه گرفته تا چیپس، آب نبات و حتی تلفن مخصوص اسکیت سواران. مجله های تخصصی اسکیت برد چاپ شد و کمک بسیاری به توسعه آن در این سال ها نمود.

جمع آوری و تنظیم: کاویاب