اطلاعاتی درباره ورزش دو و میدانی

دو و میدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین می‌‌توان گفت دو و میدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می‌‌آمد. بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار می‌‌گرفتند. بدین جهت پدرها بچه‌‌های خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را می‌‌آموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.

انسان‌های اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده می‌‌کردند و اگر لازم می‌‌شد که بین آنها و حیوانات مبارزه‌‌ای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک می‌‌گرفتند این کار معمولاً زمانی انجام می‌‌گرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته می‌‌شد. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکم‌‌تر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند. از بین ملت‌های دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق می‌کرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و اشیایی را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفع‌‌ترین محل می‌‌پریدند به چشم عظمت نگاه می‌‌کردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار می‌‌گرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند. در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر می‌‌خوریم. این موجود افسانه‌‌ای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بال‌هایی کوچک دارد و با همین بال‌ها و گام‌های تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوه‌ها و جنگل و سرزمین‌های مختلف انجام می‌‌دهد. وجود چنین اسطوره‌‌ای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتاب‌‌ها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده می‌‌کردند. در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدن‌های انفرادی و جمعی اجرا می‌‌شد. در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیل‌تین» (tailtean) رایج است که پیشینه‌‌ای چندهزار ساله دارد.

المپیک باستان 

المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانون‌‌دار دو و میدانی بود. این بازی‌ها از سال ۷۷۶ قبل از میلاد آغاز شد و ۱۲ قرن ادامه داشت. دو و میدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزش‌ها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (۱۸۲ متر) انجام می‌‌شد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد. در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحه‌ای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی می‌کرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.

«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود ۷ متر پرید. در دوره‌‌های بعدی رشته‌‌های دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دو و میدانی اضافه شد. یونانی ها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده می‌ کردند که آن را هاترس (HATTERES) می‌نامیدند. بازی‌های المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دو و میدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکل‌هایی از انواع دوها و پرش‌ها و پرتاب‌‌ها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است. در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.

در قرن ۱۷ و ۱۸ میلادی، در انگلستان نوعی شرط‌ بندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط می‌‌بستند و انبوه مردم به تماشا می‌‌ایستادند. در سال‌های ۱۸۲۰ تا ۱۸۶۰ دو و میدانی به دانشگاه‌‌ها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند. در سال ۱۸۴۹ ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد. در سال ۱۸۶۶ اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاه‌‌ها و کلوپ‌های دیگری به وجود آمدند. بعد از انگلستان، دومین کشوری که دو و میدانی در آن رونق بسیار یافت آمریکا بود. اولین باشگاه دو و میدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال ۱۸۶۸ تاسیس شد. در اولین دوره المپیک نوین در سال ۱۸۹۶ دو و میدانی در ردیف مهم‌‌ترین رشته های ورزشی بازی‌ها قرار داشت.

در هفدهم ژوییه ۱۹۱۲ کنگره‌‌ای در سوئد با حضور نمایندگان سازمان‌های دو و میدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالیا برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بین‌ المللی دومیدانی مشورت کردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال ۱۹۱۳ با نام «فدراسیون بین‌المللی دو و میدانی» تأسیس شد. فعالیت‌های این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دو و میدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند.

جمع‌آوری و تنظیم: کاویاب