سلامت روان به عنوان حالتی از بهزیستی تعریف می‌شود که تحت آن شرایط هر فردی آگاه به استعداد ذاتی خود بوده، توان مقابله با استرس‌های عادی زندگی را دارد، می‌تواند بطور مولد و با موفقیت فعالیت کند، و قادر به همکاری و مشارکت با اجتماع خویش است بعد مثبت بهداشت روان در تعریفی که سازمان جهانی بهداشت در اساسنامه ارائه نموده است: سلامتی عبارت است از حالتی از رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی و نه فقط نبود بیماری یا ناتوانی.
اصل اول:
تقریباً نیمی از اختلالات روانی قبل از سن ۱۴ سالگی شروع می‌شود. برآورد شده است که حدود ۲۰% از کودکان و نوجوانان جهان دچار مشکلات یا اختلالات روانی می‌باشند، این اختلالات در تمام فرهنگها همسان گزارش شده‌اند. با اینحال، در جوامعی که بیشترین درصد جمعیت را گروه سنی زیر ۱۹ سال تشکیل می‌دهد، منابع تامین سلامت روان در نازلترین سطح خود قرار دارند.در اکثر کشورهای با درآمد کم و متوسط، به ازای یک تا چهار میلیون جمعیت فقط یک روانپزشک کودک وجود دارد.
اصل دو:
افسردگی احساس حزن طولانی و از دست دادن علاقه بعلاوه‌ی علائم روحی، رفتاری و جسمی همراه می‌باشد و به عنوان علت اصلی ناتوانی در سراسر جهان رتبه بندی شده است.
اصل سه:
سالانه بطور متوسط هشتصد هزار مورد خودکشی اتفاق می‌افتد که ۸۶% آن مربوط به کشورهای با درآمد کم و متوسط می‌باشد. بیش از نیمی از افرادی که خودکشی می‌کنند در گروه سنی ۴۴-۱۵ سال قرار دارند. بالاترین میزان خودکشی در بین مردان کشورهای اروپای شرقی دیده می‌شود. اختلالات روانی از مهمترین علل خودکشی و درعین حال درمان‌پذیرترین علت خودکشی به حساب می‌آید.
اصل چهار:
جنگ و سایر حوادث ناگوار عظیم تاثیر زیادی بر سلامت روان و بهزیستی روانی-اجتماعی می‌گذارند. بطوریکه میزان اختلالات روانی بعد از پیشامدهای اضطراری تا دو برابر افزایش می‌یابد.
اصل پنج:
اختلالات روانی از عوامل خطر بیماریهای واگیر و غیرواگیر بوده و موجب آسیب‌های عمدی و غیر عمدی می‌گردد.
اصل شش:
افراد به دلیل ننگ و برچسب مربوط به اختلالات روانی و تبعیض علیه بیماران و خانواده‌ها، جویای مراقبتهای بهداشت روان نیستند. طبق بررسی همگانی که در آفریقای جنوبی انجام شد، اکثر مردم معتقدند بیماریهای روانی بیش از اینکه با اختلالات طبی در ارتباط باشند با استرس یا فقدان نیروی اراده مرتبطند. برخلاف آنچه که انتظار می‌رفت، برچسب و ننگ در مناطق شهری و در میان افراد با تحصیلات بالاتر حائز رتبه‌ی بیشتری بود.
اصل هفت:
نقض حقوق بشر بیماران روانی که در اکثر کشورها به طور معمول گزارش می‌شود شامل تهدید جسمی، انزوا و انکار حریم و نیازهای اساسی است. تعدادی از کشورها براساس یک ساختار قانونی از حقوق بیماران روانی به طور شایسته حمایت می‌کنند.
اصل هشت:
در خصوص توزیع منابع انسانی ورزیده در زمینه بهداشت روان نابرابری زیادی در سراسر جهان مشهود است. از جمله موانع اصلی ارائه‌ی درمان و مراقبت در کشورهای با درامد کم و متوسط کمبود روانپزشک، پرستار بیماران روانی، روانشناس و مددکار اجتماعی می‌باشد. کشورهای کم درآمد به ازای هر صد هزار نفر ۰.۰۵ تعداد روانپزشک و ۰.۱۶ تعداد پرستار بیماران روانی دارند، حال آنکه موارد مذکور در کشورهای با درآمد بالا دویست برابر بیشتر است.
اصل نه:
به منظور افزایش قابلیت دسترسی خدمات بهداشت روان بایستی پنج مانع اصلی مغلوب گردد: نبود بهداشت روان در لیست موارد بهداشت عمومی و عدم دلالت آن بر سرمایه‌گذاری، سازماندهی رایج خدمات بهداشت روان، عدم وجود یکپارچگی درون مراقبتهای اولیه، منابع انسانی ناکافی در زمینه بهداشت روان، و عدم رهبری و مدیریت بهداشت روان عمومی.
اصل ده:
مشارکت و همکاری دولت‌ها، اهداء کنندگان و گروههای تامین کننده‌ی کارکنان بهداشت روان، بیماران و خانواده‌های آنها جهت توسعه خدمات بهداشت روان بویژه در کشورهای با درآمد کم و متوسط الزامی است. منابع مالی ضروری نسبتاً اندک است: سالانه دو دلار به ازای هر فرد در کشورهای کم درآمد و ۴-۳ دلار در کشورهای با درآمد متوسط فقیرتر.